Annie van Rees

Doe je mee? Geef nu je reactie!

Label: hoogsensitief

Het boek van Elaine N. Aron Het hoog Sensitieve Kind – help je kinderen op te groeien in een wereld die hen overweldigt (Amsterdam 2002 ; 6e druk 2006) kreeg ik te leen van een vriendin, die dacht dat ik daar wel wat aan had. Het is inderdaad heel interessant. Maar voor de duidelijkheid: ik herken mijn kinderen hier niet in. Maar goed, ik hoop wel dat ze niet ongevoelig zijn, dus doorlezen kan ook voor mij geen kwaad. Wat kan ik oppikken?

’s Avonds was ik voor een ouderavond op school. Floris’ juf zag mijn boek  (want nee, ik ga niet zonder boek op pad) en zij wilde wel een samenvatting. Dus bij deze:

Veel kinderen hebben tegenwoordig een label. Dat betekent niet dat ze een probleemkind zijn. Een etiket geven betekent dat we ze beter kunnen begrijpen. En dat betekent dat we ze beter kunnen opvoeden, zodat ze straks met vertrouwen de maatschappij instappen en hun gaven kunnen inzetten.

Dit boek van  Elaine Aron gaat over dit soort kinderen. Zij zijn zeker geen probleemkinderen. Boeken over probleemkinderen gaan niet over hen. Een HSK (hoog sensitief kind) heeft geen afwijking!Maar toch weten ouders niet altijd hoe ze op hen met hun karakter moeten reageren en zegt de omgeving dat ze lastig of zo verlegen zijn. Ze doen niet goed mee in  de groep. Een drukke schoolklas of een familiereunie is reden voor hen voor een woedeuitbarsting of om zich terug te trekken met buikpijn. Thuis kunnen deze kinderen heel druk zijn omdat ze zich elders al zo moeten aanpassen.

Wie zijn deze kinderen? Waarom hebben ze zoveel rust nodig? Dat komt omdat ze ‘hoog sensitief’ zijn, ze zijn geboren met de neiging veel op te merken in hun omgeving en diep te reflecteren voor ze handelen. Dat lijkt langzaam en sloom, maar dat is een goede aanvullling op het snelle en impulsieve handelen van mensen die minder opmerken. De evolutie heeft ons deze kinderen gegeven, zodat er een evenwicht is in deze wereld. Maar deze kinderen en volwassenen zijn wel een minderheid (20 %), die dreigt verstikt te worden door de meerderheid die op korte termijn denkt!

Enfin, ik heb nu hoofdstuk 1 gelezen en ga beslist verder lezen. Jullie verwijs ik ff naar: http://www.ouders.nl/moff2004-hsk.htm, waar een bespreking van dit boek staat door  Pardoen, inclusief de lijst om te bepalen of je kind een HSK is.

Mijn conclusie: luister goed naar je kind en noem het vooral geen HSK, ook omdat Nederlands de associatie hoog- knap heeft.  Als we het kind HSK noemen, suggereren we dat het een afwijking heeft en behandelt moet worden. En dat is nu juist niet zo.  Voor een eigenschap hoeven we een kind toch niet te labelen? Dat zegt meer over onze maatschappij dan over het kind. De andere kant is natuurlijk dat het wel goed is dit boek te lezen want het is heel goed je te realiseren dat wij allemaal onszelf zijn, allemaal met onze eigen inbreng. We kunnen elkaar aanvullen. En daarin kunnen we ook heel blij zijn met de aanvulling van een HSK!!!

Wat ik ook denk bij dit boek: als ouder ben je ook maar een mens! Waarom is er altijd zoveel nadruk op de benadering van het kind? Als je goed luistert naar je kind en het dan toch vertelt mee te doen in de gang van zaken in onze maatschappij, geef je hem of haar toch ook z’n plek. En heb jij er als ouder ook een.

zie ook de site van Aron: hsperson.com

zie  ook artikel op wikipedia

29 juni 2010 Posted by | Onderwijs, Recensies | , | 2 reacties

Ik zoek een baan

Hoi, ik zoek een baan. Zoek jij een werknemer? Dan hebben we een deal!

Zullen we nog wel even naar de voorwaarden kijken? Da’s wel nuttig. Je moet tenslotte wel weten wat voor vlees je in de kuip hebt! Ik vind het belangrijk je dat goed te vertellen, want het moet wel klikken.  Ik van mijn kant kan vertellen dat ik graag wil werken in een goed team, waar ik mijn eigen bijdrage kan leveren. Ik vind het leuk en ben er goed in om veel informatie te verzamelen, te analyseren en te presenteren zodat wij op grond hiervan een goed lopend project kunnen opzetten en leiden tot een praktisch resultaat. Interessante informatie is voor mij informatie over maatschappelijke problemen, die mensen helpt verder te komen. Studie alleen is daarbij zeker niet genoeg, dat heeft veel overleg nodig. Gelukkig vind ik luisteren naar anderen fijn en overleg ik graag over de aanpak kan ik goed plannen en schakelen. Ik weet wie ik wanneer waarover moet aanspreken. Al blijft het iedere keer weer spannend om het goed te doen…

Ik vind het belangrijk dat ik werk in een organisatie die wat betekent voor anderen. En daar wil ik veel voor doen. Het maakt eigenlijk niet uit wat – als het maar nuttig is voor de organisatie en haar doelgroep zet ik me er helemaal voor in. Dat kan  zijn als beleidsmedewerker, maar net zo goed als secretaresse. U zegt het maar en ik draai:

Ook vertel ik hier iets over mijn achtergrond: ik ben historicus en dus in mijn opleiding getraind in het omgaan met velerlei informatie. Ik heb daarna met veel plezier gewerkt in diverse functies, waarin ik altijd wel iets van mijn vaardigheden en interesses  kwijt kon. Ik kreeg ook vaak te horen dat ik zo’n prettige collega ben, waar je van opaan kunt. Nou, dat vind ik  wel een compliment!

Door een lichte handicap kan ik maar 12 tot 20 uur werken per week. In die tijd kan ik wel 100% functioneren. En ik vind het geen probleem buiten werktijd ff gebeld te worden. Wellicht heeft u nog wel meer ideeen hoe ik met tijd enz. kan omgaan. Daar sta ik altijd open voor!

Omdat ik een baan zoek waarin ik veel informatie moet opzoeken, verwerken en bespreken met anderen, zal ik geen last te hebben van mijn lichte evenwichtsproblemen (ik loop bijvoorbeeld niet zo elegant en al helemaal niet op hakken). Omdat ik naast mijn werkuren veel moet slapen, moet ik wel goed plannen.  Maar gelukkig ben ik goed in plannen. En mijn ervaring is dat ik dan ik ook best wel eens opeens wat extra’s aankan! Regelmatig een beetje stress vind ik juist wel leuk.

Een tweede gat in mijn c.v. (nou ja:  is het wel een tweede: het hangt wel nauw samen met het eerste: het is ‘helaas bewust’ zoals in mijn c.v. staat.) wordt veroorzaakt door mijn keus thuis te blijven bij mijn kinderen.  Ik vind en heb altijd gevonden dat kinderen de nodige aandacht moeten krijgen; en met mijn lichte handicap was kinderen en werk met veel overuren niet te combineren – helaas was de keus toen duidelijk. Maar dat vond ik wel heel erg. Want thuiszitten is niks voor mij; ik wil naar buiten in contact met anderen iets doen. Ik wil mijn vaardigheden goed gebruiken. En dan denk ik aan een (betaalde) baan.

Nu gaan de kinderen naar school en kan ik mijn tijd (en rust!) weer efficienter indelen. Ik merk dat ik weer veel meer energie heb. En daar wil ik graag iets meedoen!

Dus als u bij een leuke, nuttige organisatie werkt en u heeft een werknemer nodig, mail me dan: annie@vanrees.org.

zie ook mijn c.v.

29 juni 2010 Posted by | Ikke | , , , , | 2 reacties