Overmorgen
En ja: ik ben uit de zon gekomen (enfin: er is wel een deur geverfd; is dat een goeie smoes?) en zit ‘weer’ achter mijn computer. Wat een zelfbeheersing! (maar goed, die train je ook als je twee kinderen, een man en een ziekte managet…)
Maar ’t blijft een goede vraag: waarom, o waarom, zitten er geen 48 uur in een dag??
Maar ik moet ’t doen met veel minder, maar daarin heb ik o.a. wel de volgende samenvattingen gemaakt bij SBO De Evenaar: evenaar jolles, pedagogische tact, Klaas Bruin en Hans van der Heijde Intercultureel onderwijs in de praktijk, Dawson en Guare, Sahlberg finnish lessons
en dan ga ik nog ff door met lezen en samenvatten: ik lees nu iets van Jaap Kugel, docent lichamelijke oefening – en dat is moeilijk als je niet van gym houdt; maar geeft wel een blikveruiming, die ik overigens pas ontdekte in hoofdstuk 5 (koppeling lichaamstypen (gaap) met mensvisie). Altijd ‘weer’: je moet er wel wat voor doen.
morgen
Oh, ik zit weer vol goede voornemens. Maar bij het woordje ‘weer’ denk ik aan het zonnetje buiten en ben ik weg.
Vanavond dan misschien?
(nou ja, hierbijgevoegd een voorproefje: kinderen, mij een zorg. civil society)
interessant werk (als vrijwilliger)
Hieronder zomaar wat grepen uit mijn werk, enkele samenvattingen die ik maakte:
leuke collega’s, enz!
Pindakaas als Kunst
Gisteravond in het jeugdjournaal liet men de beroemde pindakaasvloer (1962) van Wim T. Schippers zien, die nu in Rotterdam is in het Boijmans van Beuningen. Mijn zoontje lag dubbel van het lachen. En vanochtend meldde hij dat hij zijn kamer met chocopasta wilde insmeren – maar van mamma mocht dat helaas niet; die legde geduldig uit dat kunst in een museum hoort.
Zonet zag ik in de krant een korzelig commentaar dat pindakaas geen kunst is, want dat is niet mooi. ‘O’, dacht ik ‘Is kunst dan mooi en elitair?’ Volgens mij is kunst bedoeld om de dingen op zijn kop te zetten. Dan moeten we ’s nadenken. Maar dan zegt deze ‘adynamische’ kunst iets over onze cultuur. Voor ons is pindakaas een ‘saai onderwerp’, maar wat denkt dat arme kind in Afrika?
(Die laatste gedachte vindt u ook terug in dit interview.)
Kijk eens, kunst!
Afgelopen zaterdag hadden we zo’n lekker lome zaterdag. Niets hoefde, alles kan. Wat doe je dan? Reinout dus weer ’s aan zijn fiets knutselen en proefritjes maken; en ik had me voorgenomen met de kinderen nu ’s echt naar het Aboriginal Art Museum in Utrecht te gaan. In de kerstvakantie hadden we al een deel gezien van dit museum met zijn mooie warme schilderijen uit een andere cultuur (vooral de meer abstracte stip-kunst vind ik mooi), maar we waren nog niet klaar- met kinderen kun je tenslotte maar een uurtje, dus zijn wij blij met de MuseumKaart! We waren zo ongeveer bij de kinderknutsel blijven steken vorige keer, maar de kinderen waren wel enthousiast. Floris (6) zei nog dagen heel blij dat hij schilderijen zag als hij zijn ogen dichtdeed. Maar ik wilde die schilderijen nog wel een keer echt zien. En dus gingen we nog een keer naar het Aborignal Art Museum (met onze MuseumKaart!). In het museum krijgen de kinderen meteen een mandje mee met een prentenboek, een speutocht, wat knutsels en een lieve knuffel van een kangaroo. De kinderen gingen dus meteen weer enthousiast naar de kinderruimte (ofwel het educatieve centrum): dat is hier een mooie grote ruimte opgevrolijkt met wat aboriginal schilderijen en een enorme slang uit de droomtijd. Floris herkende die slang meteen op de video van het Klokhuis, die er aanstaat. Het meegekregen prentenboek hebben we meteen gelezen op de grote kleurige zitkussens die er liggen. Nadat ik Rianne had beloofd dat ze thuis mocht schilderen (en niet hier, al kan het hier zeker goed.) gingen we dan toch ook nog de schilderijen bekijken. Mooi! Een beetje stress wel zo’n onderneming (nou ja, d’r is maar een trilalarm afgegaan…), maar goed om te doen. Thuis hebben de kinderen meteen nog een keer Okki nr. 7 ‘Kijk eens kunst!’ gedaan en ze hebben een aantal mooie kunstige kaarten geschilderd voor de hele familie! Is iedereen blij met dit bezoek.
Rianne aan de kunstige schilders
Label: hoogsensitief
Het boek van Elaine N. Aron Het hoog Sensitieve Kind – help je kinderen op te groeien in een wereld die hen overweldigt (Amsterdam 2002 ; 6e druk 2006) kreeg ik te leen van een vriendin, die dacht dat ik daar wel wat aan had. Het is inderdaad heel interessant. Maar voor de duidelijkheid: ik herken mijn kinderen hier niet in. Maar goed, ik hoop wel dat ze niet ongevoelig zijn, dus doorlezen kan ook voor mij geen kwaad. Wat kan ik oppikken?
’s Avonds was ik voor een ouderavond op school. Floris’ juf zag mijn boek (want nee, ik ga niet zonder boek op pad) en zij wilde wel een samenvatting. Dus bij deze:
Veel kinderen hebben tegenwoordig een label. Dat betekent niet dat ze een probleemkind zijn. Een etiket geven betekent dat we ze beter kunnen begrijpen. En dat betekent dat we ze beter kunnen opvoeden, zodat ze straks met vertrouwen de maatschappij instappen en hun gaven kunnen inzetten.
Dit boek van Elaine Aron gaat over dit soort kinderen. Zij zijn zeker geen probleemkinderen. Boeken over probleemkinderen gaan niet over hen. Een HSK (hoog sensitief kind) heeft geen afwijking!Maar toch weten ouders niet altijd hoe ze op hen met hun karakter moeten reageren en zegt de omgeving dat ze lastig of zo verlegen zijn. Ze doen niet goed mee in de groep. Een drukke schoolklas of een familiereunie is reden voor hen voor een woedeuitbarsting of om zich terug te trekken met buikpijn. Thuis kunnen deze kinderen heel druk zijn omdat ze zich elders al zo moeten aanpassen.
Wie zijn deze kinderen? Waarom hebben ze zoveel rust nodig? Dat komt omdat ze ‘hoog sensitief’ zijn, ze zijn geboren met de neiging veel op te merken in hun omgeving en diep te reflecteren voor ze handelen. Dat lijkt langzaam en sloom, maar dat is een goede aanvullling op het snelle en impulsieve handelen van mensen die minder opmerken. De evolutie heeft ons deze kinderen gegeven, zodat er een evenwicht is in deze wereld. Maar deze kinderen en volwassenen zijn wel een minderheid (20 %), die dreigt verstikt te worden door de meerderheid die op korte termijn denkt!
Enfin, ik heb nu hoofdstuk 1 gelezen en ga beslist verder lezen. Jullie verwijs ik ff naar: http://www.ouders.nl/moff2004-hsk.htm, waar een bespreking van dit boek staat door Pardoen, inclusief de lijst om te bepalen of je kind een HSK is.
Mijn conclusie: luister goed naar je kind en noem het vooral geen HSK, ook omdat Nederlands de associatie hoog- knap heeft. Als we het kind HSK noemen, suggereren we dat het een afwijking heeft en behandelt moet worden. En dat is nu juist niet zo. Voor een eigenschap hoeven we een kind toch niet te labelen? Dat zegt meer over onze maatschappij dan over het kind. De andere kant is natuurlijk dat het wel goed is dit boek te lezen want het is heel goed je te realiseren dat wij allemaal onszelf zijn, allemaal met onze eigen inbreng. We kunnen elkaar aanvullen. En daarin kunnen we ook heel blij zijn met de aanvulling van een HSK!!!
Wat ik ook denk bij dit boek: als ouder ben je ook maar een mens! Waarom is er altijd zoveel nadruk op de benadering van het kind? Als je goed luistert naar je kind en het dan toch vertelt mee te doen in de gang van zaken in onze maatschappij, geef je hem of haar toch ook z’n plek. En heb jij er als ouder ook een.
zie ook de site van Aron: hsperson.com
zie ook artikel op wikipedia
Hoi!
-
Archief
- januari 2024 (1)
- januari 2021 (1)
- juni 2020 (1)
- april 2020 (1)
- oktober 2019 (1)
- mei 2019 (1)
- december 2018 (2)
- september 2018 (1)
- juli 2018 (1)
- april 2018 (1)
- maart 2018 (1)
- december 2017 (1)
-
Categorieën
-
RSS
Entries RSS
Comments RSS
Annie van Rees 