Overmorgen
En ja: ik ben uit de zon gekomen (enfin: er is wel een deur geverfd; is dat een goeie smoes?) en zit ‘weer’ achter mijn computer. Wat een zelfbeheersing! (maar goed, die train je ook als je twee kinderen, een man en een ziekte managet…)
Maar ’t blijft een goede vraag: waarom, o waarom, zitten er geen 48 uur in een dag??
Maar ik moet ’t doen met veel minder, maar daarin heb ik o.a. wel de volgende samenvattingen gemaakt bij SBO De Evenaar: evenaar jolles, pedagogische tact, Klaas Bruin en Hans van der Heijde Intercultureel onderwijs in de praktijk, Dawson en Guare, Sahlberg finnish lessons
en dan ga ik nog ff door met lezen en samenvatten: ik lees nu iets van Jaap Kugel, docent lichamelijke oefening – en dat is moeilijk als je niet van gym houdt; maar geeft wel een blikveruiming, die ik overigens pas ontdekte in hoofdstuk 5 (koppeling lichaamstypen (gaap) met mensvisie). Altijd ‘weer’: je moet er wel wat voor doen.
morgen
Oh, ik zit weer vol goede voornemens. Maar bij het woordje ‘weer’ denk ik aan het zonnetje buiten en ben ik weg.
Vanavond dan misschien?
(nou ja, hierbijgevoegd een voorproefje: kinderen, mij een zorg. civil society)
interessant werk (als vrijwilliger)
Hieronder zomaar wat grepen uit mijn werk, enkele samenvattingen die ik maakte:
leuke collega’s, enz!
school ’s cool!
School ’s cool is een bekend project (google maar) en start nu ook in Nieuwegein onder de enthousiaste leiding van Marion Sweet en Frank Seller. School ’s cool, en dat ga ik als mentor binnenkort overtuigend uitdragen. En ik hoop dat overtuigend leuk en enthousiasmerend is! Benieuwd…
Executieve vaardigheden: wat een woord!
Oei, wat moeten we tegenwoordig veel weten! En natuurlijk moeten we onze kinderen goed begeleiden, want ze moeten wel tot hun recht komen. Maar kom je tot je recht als er constant aan je gesleuteld wordt en je moeder overspannen probeert het niet fout te doen?
M.i. is de nadruk op spelen in het Amerikaanse pre-school programma Tools of the mind heel terecht. En ik ben ook heel benieuwd naar de ontwikkeling van de kleine kapitein door Sardes. Een kind leert het meeste door gewoon te spelen. De onderwijsgoeroe Lev Vygotsky (1896-1934) wist het al: zelfsturing kun je leren. Zelfsturing is een term die je overal tegenkomt als je je tegenwoordig verdiept in opvoeding (en welke ouder of leerkracht doet dat nou niet?): om te leren moet je kunnen plannen, je spanningsboog trainen, je werkgeheugen optimaal gebruiken, flexibel zijn, prikkels kunnen negeren of uitstellen enz. En dat moet je allemaal ‘zomaar’ kunnen, want geen geleerde weet hoe dat nou precies moet. Geen theorie beschrijft je netjes kant-en-klaar wat de verhouding is tussen nature and nurture, tussen de prefrontale cortex, waar je met je wijsvinger tegenaan zit als je nadenkt, en de beinvloeding door de opvoeding. Enfin: ga d’r maar aan staan!Niemand weet hoe dit unieke kind reageert. Help, je doet het dus altijd fout als ouder! Of je geeft je kind te veel steun – en dan wordt-ie lui en gemakzuchtig, omdat-ie niks zelf moet. Of je geeft je kind te weinig – en dan wordt ze onzeker. Zelfs theorieen en testen kunnen je dan niet helpen. Volgens mijn studie geschiedenis zijn theorieen alleen eye-opener in een heeeel brede werkelijkheid en gaat het altijd om het individuele verhaal -of in dit schrijfsel: het unieke kind. En wat weten we niet van dit unieke kind, omdat een theorie altijd alleen maar een afspiegeling is van de werkelijkheid? Het verhaal is toch altijd groter.
Misschien is het toch maar het beste dit kind lekker te laten spelen en zijn of haar eigen uniekheid te leren ontdekken – stukje voor stukje, beetje bij beetje, met vallen en opstaan. Want van vallen en opstaan leer je toch altijd het meest!
En dan praten we nog niet over de druk op de leerkracht, die voor een klas onopgevoede drukke mormels staat en ieder kind individueel moet begeleiden. Misschien moeten we onze kinderen dus gewoon ’s ouderwets leren rekening te houden met elkaar?
Lekker laten spelen dus! Maar een ‘krachtige leeromgeving’ is natuurlijk wel aan te bevelen!
Protest !
De demonstratie tegen de bezuinigingen in het passend onderwijs was hier vlakbij, maar ik heb er niet eens iets van gemerkt. Maar gelukkig lees ik de krant. En bij navraag, bleek mijn man bij Blokhoeve blij te zijn dat hij fietst en niet met de auto in de file moest staan.
Enfin: waar ging het dus over? I
Vaak denk ik dat demonstreren onzin is: de vraag is welk groepje het hardst gilt (of zelfs: kan gillen). De krant pakte inderdaad uit met een foto vol schreeuwende demonstranten. Ik sta er niet bij(ik zeg dan: dit is niet mijn manier – dit past niet bij mij) – ben ik nu lui? Waarom voel ik me niet betrokken bij dit terechte protest? Waarom voel ik me niet thuis bij deze vorm van protest? Een demonstratie is geschreeuw en geen argumenten – soms is dat ook wel eens goed, maar vaak mis ik respect voor de ander, vaak denk ik: wie is er niet en wat speelt er nou eigenlijk? Democratie is ook naar die ander luisteren en rekening houden met wat jij niet vindt.
Enfin: een paar dagen geleden in Nieuwegein riepen mensen uit het onderwijs dat ze ‘verbijsterd’ waren en meer van die zinspelingen op de naam van de huidige minister van onderwijs. Want iedereen is het er mee eens dat er tegenwoordig bezuinigd moet worden, maar iedereen weet ook waar geld bij moet. Maar iedereen heeft zeker gelijk: het is toch een SCHANDE dat we zo omgaan met leerlingen, voor wie het ‘normale’ onderwijs niet genoeg biedt. We zadelen kinderen tegenwoordig maar op met een label ofwel ons antwoord op de vraag waarom deze kinderen ( ze zeggen wel 30 %) vastlopen in de huidige vorm van het onderwijs. En dan denkt onze minister gewoon dat ze die vraag kan beantwoorden door te bezuinigen: leest u bijvoorbeeld eens het interview met haar in Trouw van afgelopen maandag. Snap jij het, snapt zij het? Waarschijnlijk lees ik te weinig, maar ik heb nog nooit een inhoudelijke uitspraak van haar gezien. Ook toen ik voor haar werkte bij de gemeente Schipluiden, vond ik haar aardig, maar was ik het niet met haar eens. Tja, dat blijft het verschil tussen beleid en bestuur, vrees ik.
Maar het blijft knap, geloofwaardig te communiceren dat je een probleem oplost door te bezuinigen. Ga d’r maar ’s aan staan als minister!
Minister van onderwijs gevonden? !
De formatie begint dan eindelijk te vorderen. De invulling van de laatste loodjes, namelijk de ministersploeg, verloopt voorspoedig. Want dat was ook niet het moeilijke in deze formatie. Deze invulling is voorzichtig en verstandig. Nou ja verstandig? Helaas is de boodschap van premier Rutte wel: ik heb de beste ploeg, namelijk een met autochtone mannen. En voor het idee is hij dan ook best wel bereid een vrouw te zoeken. Daarvoor is een laatst overgebleven post: onderwijs. Ongetwijfeld is Marja van Bijsterveldt dan een goede, want ze loopt al een tijdje rond op Het Binnenhof. Dus ze weet wat politiek is. Maar verder weet de krant weinig over haar te schrijven, behalve dat haar onderwijskennis, toen ze staatssecretaris werd, klein was (als medewerker onderwijs bij de gemeente Schipluiden had ik geen andere indruk; bij ‘mijn’ vorige werkplek, de gemeente Heteren, was de sfeer wel anders). Verder staat een artikel over haar tussen de artikelen over de discussie over vrouwen en hun voorkeursregeling. Enfin, dat is vast wel genoeg voor een minister!
We wensen Marja van Bijsterveldt dus veel succes met haar nieuwe baan. Er moet veel gebeuren, want het huidige stelsel van onderwijs barst uit zijn voegen. ‘De basis op orde, de lat omhoog’, en dat met de nodige bezuinigingen. Bijvoorbeeld op passend onderwijs. Dat vindt de PVV geen probleem: ‘Het aantal leerlingen met een etiketje is de afgelopen jaren gigantisch gegroeid. Je maakt mij niet wijs dat er opeens zoveel extra zorg nodig is. Deze bezuiniging is echt geen ramp.’ Echter, mensen die goed zijn ingevoerd in het onderwijs en zijn mogelijkheden en problemen, denken daar wat anders over. Kete Kervezee, voorzitter van de PO-raad bijvoorbeeld waarschuwt ervoor ‘En daar zullen alle kinderen last van hebben.’
Maar wij zijn en blijven een kenniseconomie, ook onder dit kabinet.
Label: hoogsensitief
Het boek van Elaine N. Aron Het hoog Sensitieve Kind – help je kinderen op te groeien in een wereld die hen overweldigt (Amsterdam 2002 ; 6e druk 2006) kreeg ik te leen van een vriendin, die dacht dat ik daar wel wat aan had. Het is inderdaad heel interessant. Maar voor de duidelijkheid: ik herken mijn kinderen hier niet in. Maar goed, ik hoop wel dat ze niet ongevoelig zijn, dus doorlezen kan ook voor mij geen kwaad. Wat kan ik oppikken?
’s Avonds was ik voor een ouderavond op school. Floris’ juf zag mijn boek (want nee, ik ga niet zonder boek op pad) en zij wilde wel een samenvatting. Dus bij deze:
Veel kinderen hebben tegenwoordig een label. Dat betekent niet dat ze een probleemkind zijn. Een etiket geven betekent dat we ze beter kunnen begrijpen. En dat betekent dat we ze beter kunnen opvoeden, zodat ze straks met vertrouwen de maatschappij instappen en hun gaven kunnen inzetten.
Dit boek van Elaine Aron gaat over dit soort kinderen. Zij zijn zeker geen probleemkinderen. Boeken over probleemkinderen gaan niet over hen. Een HSK (hoog sensitief kind) heeft geen afwijking!Maar toch weten ouders niet altijd hoe ze op hen met hun karakter moeten reageren en zegt de omgeving dat ze lastig of zo verlegen zijn. Ze doen niet goed mee in de groep. Een drukke schoolklas of een familiereunie is reden voor hen voor een woedeuitbarsting of om zich terug te trekken met buikpijn. Thuis kunnen deze kinderen heel druk zijn omdat ze zich elders al zo moeten aanpassen.
Wie zijn deze kinderen? Waarom hebben ze zoveel rust nodig? Dat komt omdat ze ‘hoog sensitief’ zijn, ze zijn geboren met de neiging veel op te merken in hun omgeving en diep te reflecteren voor ze handelen. Dat lijkt langzaam en sloom, maar dat is een goede aanvullling op het snelle en impulsieve handelen van mensen die minder opmerken. De evolutie heeft ons deze kinderen gegeven, zodat er een evenwicht is in deze wereld. Maar deze kinderen en volwassenen zijn wel een minderheid (20 %), die dreigt verstikt te worden door de meerderheid die op korte termijn denkt!
Enfin, ik heb nu hoofdstuk 1 gelezen en ga beslist verder lezen. Jullie verwijs ik ff naar: http://www.ouders.nl/moff2004-hsk.htm, waar een bespreking van dit boek staat door Pardoen, inclusief de lijst om te bepalen of je kind een HSK is.
Mijn conclusie: luister goed naar je kind en noem het vooral geen HSK, ook omdat Nederlands de associatie hoog- knap heeft. Als we het kind HSK noemen, suggereren we dat het een afwijking heeft en behandelt moet worden. En dat is nu juist niet zo. Voor een eigenschap hoeven we een kind toch niet te labelen? Dat zegt meer over onze maatschappij dan over het kind. De andere kant is natuurlijk dat het wel goed is dit boek te lezen want het is heel goed je te realiseren dat wij allemaal onszelf zijn, allemaal met onze eigen inbreng. We kunnen elkaar aanvullen. En daarin kunnen we ook heel blij zijn met de aanvulling van een HSK!!!
Wat ik ook denk bij dit boek: als ouder ben je ook maar een mens! Waarom is er altijd zoveel nadruk op de benadering van het kind? Als je goed luistert naar je kind en het dan toch vertelt mee te doen in de gang van zaken in onze maatschappij, geef je hem of haar toch ook z’n plek. En heb jij er als ouder ook een.
zie ook de site van Aron: hsperson.com
zie ook artikel op wikipedia
Label: hoogbegaafd
In het huidige onderwijs moet elk kind kunnen meedoen. Ik heb dus veel respect voor de meesters en juffen. Die moeten maar iedere dag vrolijk en fris weer voor zo’n groep bengels staan en ze dan nog wat leren ook. Aansprekend voor ieder individueel kind, uiteraard op zijn eigen niveau.
Kun je wel aansprekend onderwijs voor 30 kinderen tegelijk bieden, ieder op zijn of haar eigen niveau? Nee dus. De praktijk is dat kinderen in de groep allemaal een labeltje krijgen. Maar is dat wel eerlijk als we als maatschappij niet kijken naar het kind, maar naar zijn label. Mogen we kinderen wel opzadelen met een diagnose? Waarom spreken wij elkaar aan op afwijkend gedrag en niet als mens?
Onze zoon is nu gelabeld als hoogbegaafd. Nou, dat klinkt mooi: die komt er wel. Maar zo eenvoudig is het helaas niet. Er komen veel vragen: Hoe komen zijn talenten tot ontwikkeling? Hoe kan hij leren leren? Of beter: hoe wordt hij een gelukkig mens? Heeft hij goed contact met leeftijdgenootjes? Ofwel gewoon: speelt hij lekker? Dus: welke juf kan hem dit allemaal bieden?
Hoi!
-
Archief
- januari 2021 (1)
- juni 2020 (1)
- april 2020 (1)
- oktober 2019 (1)
- mei 2019 (1)
- december 2018 (2)
- september 2018 (1)
- juli 2018 (1)
- april 2018 (1)
- maart 2018 (1)
- december 2017 (1)
- juni 2017 (3)
-
Categorieën
-
RSS
Entries RSS
Comments RSS
Annie van Rees 