Kijk ’s om je heen
Jaaaa, 2018 is echt weer begonnen en dat wordt nog versterkt door alle voorjaarsbloemen die hun kopje weer boven de grond uitsteken. Als je buiten fietst, hoor je de vogels al weer hard fluiten. 
Eigenlijk wil ik nu lekker gaan zonnen, maar ik ben lekker druk, druk, druk. Van mijn leeskring tot een leuk interview met een enthousiaste rode kruis vrijwilliger. En tussendoor maak ik dan nog foto’s en schreef dit stukje voor de Oculair, het blaadje van Fotogein. O, de plaatjes zijn niet mooi meegekomen – daar kijk ik dan nog naar – staat onderaan op mijn to-do-lijstje, hoor!
kijk ’s om je heen!
hoi,
Ik ben lid geworden van Fotogein om samen het fotograferen te ontdekken. Als je om je heen kijkt zie je wel heel veel wat je wilt vastleggen! En ik weet nu al dat ik daar te weinig tijd voor heb. Maar: het begin is het halve werk. Dus we gaan vrolijk door. Op het moment luister en kijk ik. (o ja, de foto hiernaast heb ik 5 januari bij Scheveningen gemaakt en hangt nu op de fotogein-expositie in De Kom te Nieuwegein). Mijn man vindt dit stukje dan ook rommelig: denken jullie mee over de lijn? Want die is er vast wel, maar volgens mij zie ik hem nog niet.
Veel
Zo hoorde ik op maandagavonden al veel goede opmerkingen en las interessante stukjes in de Oculair. Tijdens de lezingen van Aldwin Kroeze in IJsselstein ( aangekondigd in een vorige Oculair) hoorde ik iets van de discussie tussen documentaire en kunst.
Enfin, tijdens de 2e W.O. was het vervalsen van persoonsbewijzen natuurlijk gewoon nuttig. Uberhaupt hebben foto’s veel invloed bij oorlogsellende en onderzoek daarnaar ( ‘sorry’ ). Maar ja, of je nu moet gaan slepen met lijken voor een mooie compositie???
Enne: loop ook eens door het Catherijne Convent in Utrecht en bekijk alle spotprenten en satires in de strijd tussen katholieken en protestanten – gewoon lachen dus.
Breder kader en kriebels
Beeld is onmisbaar bij tekst; onze cultuur wordt steeds visueler…Dat zie je ook terug in het aanbod van workshops voor redactie en wetenschap. Kortom: fotografie heb je overal nodig, dus. ‘Gewoon’ om van te genieten. Maar ook de intro van Maarten in Oculair 2 waarin hij vertelt over de stichting fotografie tegen de armoede en de kriebels nu zelf wat te doen. Enfin: kriebelt het bij jou en mij nou ook?
Wereld
Foto’s leggen een stukje wereld vast. Het is fijn zo wat moois te zien om je heen en daarin te zoeken, nog beter te leren kijken. En daarbij horen heel veel aspecten: vorm, kleur, beeldsymboliek enz. En daarbij is de technische kant een goede ondersteuner om een interessant en aantrekkelijk beeld te scheppen – ik hoop dat kijkers dat onbewust meekrijgen waarover wij lekker discussieren.
Enfin, er is een wereld te ontdekken! Steeds weer opnieuw! Doen!
Inspiratie
Maar: om te doen, heb je ideeën nodig. Inspiratie zal bijvoorbeeld ook de tentoonstelling magische miniaturen in het Catharijne Convent in Utrecht van 23 februari t/m 3 juni, geven. Bij die tentoonstelling worden veel interessante lezingen georganiseerd, bijvoorbeeld de lezing kleur, verf en religie, 5 april door Monica Rotgans, die beeldend kunstenaar, kleurexpert, schrijver en fotograaf is.
Plaatje erbij
O ja, en natuurlijk staan er veel mooie foto’s op de site van het Catharijne Convent. Die bekijk ik nu met een kop koffie – en straks ga ik in het echt! Jij ook? Ik hoor graag jouw ervaring! (of stuur je copij naar de Oculair)
Teksten herdertjestocht en vossenjacht pinksteren
Ik schrijf graag goede teksten. Dat deed ik als beleidsmedewerker Welzijn en Onderwijs en dat doe ik nu voor het Rode Kruis, District Utrecht en het 5G. Netwerk. Daarnaast zwem ik veel en ben bezig met fotograferen. O ja, en natuurlijk lees ik veel – breed, maar vooral over jeugdbeleid.
Dus hierbij de bestanden die ik maakte voor het interkerkelijke 5G. Netwerk in Nieuwegein-Noord. Die zijn zonder meer vrij om te gebruiken, maar ’t is leuk als je me dat laat weten! doe maar via annie@vanrees.org:
tafereeltjes kerstwandeling.site
Draaiboek Vossenjacht Pinksteren.siteDraaiboek Vossenjacht Pinksteren.site
vossenjacht persbericht na
persbericht
oe! spannend! waar wordt dit geplaatst?
VOSSENJACHT OP HET MUNTPLEIN
Afgelopen zaterdag organiseerde het interkerkelijke 5G. Netwerk een feestelijke vossenjacht rond het Muntplein in Batau. Overal liepen groepjes kinderen te speuren naar de vossen; zodra ze er een hadden gevonden, vertelde die hen weer een stukje van het pinksterverhaal: hoe de Heilige Geest bij de mensen kwam na de Hemelvaart van Jezus Christus. De discipel Petrus vertelde dat hij niet dronken was, maar nu alle talen goed sprak, zodat de mensen hem konden verstaan. In een spel konden de kinderen kaartjes met talen en kaartjes met de vertaling van het woord ‘pinksteren’ bij elkaar zoeken. Een winkelende voorbijganger zocht meteen de vertaling in het Chinees voor ons op. Ook konden de kinderen vlammetjes/ spekjes happen.
Enfin: het was een gezellige middag. Met een feestelijke sfeer.
Met feestelijke groet, Annie – namens het 5G. Netwerk
PinksterFEEST
Dit gedichtje kregen de kinderen mee bij de vossenjacht afgelopen zaterdag: 
PINKSTERFEEST
Het is pinksterfeest!
God geeft de Heilige Geest!
Hij komt bij ons, hoera!
Wind, geloof, vlammen en bla-bla
Het is pinksterfeest!
God geeft de Heilige Geest!
De leerlingen praten nu zomaar elke taal
de feestgangers verstaan het allemaal
Het is pinksterfeest!
God geeft de Heilige Geest!
O, vertel het door
zing het allemaal in koor!
Het is pinksterfeest!
God geeft de Heilige Geest!
Zing, roep en stap
dans en klap!
(Roep nog eens ‘hoera!’en laat de kinderen meedoen)
Dit zijn onze teksten Draaiboek Vossenjacht Pinksteren.site: die kun je vrij gebruiken – wel gezellig als je me dat ff laat weten!
Interessant boek!
En dit commentaar gaf ik gisteren op LinkedIn op het boek Hoogbegaafde volwassenen. Zet je gaven intelligent en positief in https://www.ihbv.nl/kennis-hb/ihbv-uitgaven/
Vandaag dit boek gelezen, lekker in het zonnetje. Aanrader in 3 punten:
1. gaaf om te lezen, interessant overzicht.
2. veel verwijzingen, dus dat betekent nog meer plezier.
3. mijn man leest het nu ook, dus dat betekent ook nog een goed gesprek!
Conclusie: dit boek ga ik nog een keer lezen. (enne: dat doe ik niet vaak, zo saai!)
Pinksteren in Nieuwegein-Noord
ja ja, met mijn teksten en puber-dochter als vos (in bijenonesie 🙂
De hongerige wolf en de zeven wolfjes
Ach ja, media in de opvoeding…Dochterlief (14) doet mee aan een wedstrijd schrijven met verplichte woorden op internet. Zou ze hiermee winnen?
De hongerige wolf en de zeven wolfjes
Er waren eens twee wezens die over een begraafplaats liepen: een grote, gevaarlijke, wereldwijze wolvin met een grijze vacht en naast haar een klein, nieuwsgierig, zwartharig wolfje. Deze begraafplaats werd al eeuwenlang door de bewoners van het bos ernaast gebruikt. Dat het een oude begraafplaats was, kon je bijvoorbeeld zien door de overweldigende hoeveelheden mos die over de antiekste grafstenen en graven waren gegroeid. Deze begraafplaats was een neutraal gebied: de verschillende dieren van het bos, prooien en roofdieren, hadden op hun eer als soort beloofd elkaar hier niet aan te vallen. Allen hadden respect voor de dood.
De oude wolvin hield haar poot omhoog als teken voor het kleine wolfje om te stoppen. Ze bleven bij een grafsteen staan waar nog niet veel mos op was gegroeid vergeleken met degenen waarbij geen tranen meer werden gestort, omdat de doden daaronder in de vergetelheid waren geraakt.
‘Oma,’ vroeg de kleine wolf. ‘Waarom gniffel je? Je hóórt niet te gniffelen bij een graf, dat weet iedereen! Zelfs hazen van wie familie door wolven is gedood, gniffelen niet bij het graf van de dader.’
‘Oh, maar dit is een speciaal geval. Ik heb hem persoonlijk nog gekend.’ De oma had een grijns op haar gezicht, zo eentje die je niet snel verwacht op het gezicht van een vriendelijke oma, maar dit was dan ook een speciale wolvenoma, die veel had meegemaakt toen haar haren nog zwart waren. ‘Ik kan je zijn verhaal vertellen,’ zei de wolvin, hiermee de nieuwsgierigheid van de kleine wolf prikkelend.
De nog niet volleerde vleeseter vond het altijd fijn als anderen verhaaltjes vertelden. Door de moralen van die verhalen leerde hij hoe hij een goede wolf moest zijn. ‘Ja, vertel, oma, vertel!’ riep hij enthousiast en hij dartelde om haar heen.
‘Zit, wolfje!’ beval zijn oma hem. Het wolfje ging zitten, tevreden kwispelend. ‘Goed, waar zal ik eens beginnen…,’ startte ze. ‘Ik was ongeveer zo oud als jij nu bent. Mijn haren waren glanzend zwart en mijn moeder vond me de mooiste van al haar kinderen. Dat liet ze ook duidelijk blijken. Zoiets zorgt natuurlijk voor onrust in een gezin. Mijn zes broers en zussen… tsja, we hadden nou niet bepaald een goede relatie. Ze hebben zelfs een keer mijn mobieltje verstopt en hebben me dagenlang niet verteld waar hij was gebleven. Ik ben ze er nog dankbaar voor.’ De wolvin glimlachte.
‘Waarom dan, oma, waarom?’ Van opwinding was het wolfje overeind gesprongen en dartelde het om zijn oma heen.
‘Wolfje,’ zuchtte ze, ‘ik had je toch gezegd dat je moest zitten. Ik kan ook ophouden met vertellen.’
Met grote, smekende, gele ogen keek hij haar aan terwijl hij braaf weer ging zitten. ‘Sorry, oma, ik zal het niet meer doen.’
‘Maar goed, op een dag…’
‘Ja?’ vroeg het kleintje.
Zijn oma zond hem een dodelijke blik toe vanwege de onderbreking. ‘Op een dag ging mijn moeder naar het konijnenhol om wat wollige snacks te halen. Ze zei dat we voor niemand open mochten doen, de Grote Boze Wolf zou wel eens langs kunnen komen.
“De Grote Boze Wolf, jaja,” zei mijn grootste broer. “Dat is een kindersprookje. Hij bestaat niet. En we kunnen heus wel op ons zelf passen.” Dit zei hij altijd als onze moeder waarschuwde en er was nog nooit iets gebeurt. De anderen geloofden hem. Het was jaren en jaren geleden dat men iets van de Grote Boze Wolf vernomen had.
Er werd aangeklopt… Wolfje, zit!’ snauwde de wolvin plotseling. Ze vervolgde pas toen het wolfje weer was gaan zitten. ‘Mijn oudste broer, de gemeenste ook, deed de deur open. Degene die had gebeld, torende boven mijn broer uit en dat deden niet veel wolven. Hij had een hongerige, smachtende blik in zijn ogen. En,’ vertelde de wolvin met een grote grijns op haar gezicht, ‘hij vrat mijn oudere broer op, want die stond het dichtste bij.’
Het wolfje maakte een sprongetje van schrik door deze onverwachte plotwending. ‘Maar, maar,’ sputterde hij. ‘Dan is hij een kannibaal! Kannibalen zijn verboden! Het mag niet! Oma, waarom grijnst u zo?’
De wijze jaagster sloeg tevreden met haar pluizige staart op de grond. ‘Omdat het een mooie herinnering is dat hij mijn broer opat. Maar goed, ik ga verder met mijn verhaal. De overgebleven vijf en ik verstopten ons. De eerste in bed, de tweede in de open haard, de derde in de keuken, de vierde onder de tafel, de vijfde in de kast en ik in de klok.’
Het wolfje fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maar dat past toch helemaal niet? Uw hand past amper in een digitale klok, laat staan dat u achter het ronde plaatje van een analoge klok kunt kruipen!’
De oma zuchtte. ‘Vroeger hadden we thuis een grote, staande klok. Daar kan je je wel in verstoppen.’
Het wolfje knikte begrijpend.
‘Kun je lezen wat er op de grafsteen van deze wolf staat?’ vroeg ze haar kleinkind.
Hij tuurde en wist ondanks het mos de letters te herkennen. ‘ “Wie ergens gras over laat groeien, moet de decoupeerzaag voelen.” Huh?’ Hij fronste. ‘Wat is dat nou voor een raar grafschrift?!’
Weer had ze zo’n niet-oma-achtige grijns op haar gezicht. ‘Dat zal ik je vertellen. De slechte wolf zocht en zocht. Uiteindelijk vond hij iedereen, behalve mij.’
‘Was u dan goed in verstoppertje?’ vroeg het wolfje.
‘Ja, maar ik ga het niet met je spelen. Daarvoor ben ik nu te oud,’ antwoordde ze. ‘We dwalen af. Ik had voor mijn gevoel uren in de staande klok gezeten toen ik hoorde dat de wolf het zoeken naar mij opgaf. Intussen had ik alle hoeken en gaten van de klok geïnspecteerd. Boven in de klok, op een plankje, zag ik iets wat ik niet had verwacht. Mijn broers en zussen hadden mijn vermiste mobieltje daar neergelegd!’
‘Heeft u toen de politie gebeld?’ vroeg het wolfje.
‘Nee, ik belde de klusjesman.’
‘De klusjesman?’ vroeg hij verward. ‘Waarom zou u dat nou doen?’
‘Een klusjesman kan veel erger zijn dan een politieman. Iets ergers had de wolf wel verdiend. De wolf had zijn strooptocht niet volledig tot zijn einde gebracht.’
‘Maar… daar bent u de wolf toch dankbaar voor?’ zei het kleine wolfje. ‘Toch?’
‘Natuurlijk,’ zei de oma, ‘maar het is wel erg slordig dat hij er gras over liet groeien. Ik zei tegen de klusjesman dat hij zijn decoupeerzaag mee moest nemen. Eerst stribbelde hij nog een beetje tegen, maar toen ik tegen die klusjesman zei dat ik anders zijn kuikens zou opvreten, gaf hij toe.’
‘Een decoupeerzaag?’ vroeg het jong, de logica van het verhaal compleet kwijtgeraakt.
‘Ja,’ zei de wolvin, duidelijk trots op zichzelf. ‘We hebben die verachtelijke kannibaal in stukken gezaagd. Mijn broers en zussen zijn levend uit de wolf gekomen, al was hun vacht aangetast door het maagzuur. De grootste, gemeenste broer was er nog het ergst aan toe. Hij stierf de daaropvolgende winter van de kou. Al hielp het waarschijnlijk ook wel dat we per ongeluk een stuk van zijn poot hadden afgezaagd,’ voegde ze er nonchalant aan toe.
Het zwartharige wolfje kon niets anders doen dan haar met een open bek aanstaren.
‘En de moraal, lief wolfje, is dat kannibalen verachtelijk zijn en dat je altijd je taak moet afmaken. De kannibaal had mijn zes broertjes en zusjes al gevangen en had geen zin meer om mij nog te gaan zoeken. Zo kon ik bloederig wraak nemen.’ De oma-wolvin gebaarde naar de grafsteen. ‘Want wie ergens gras over laat groeien, moet de decoupeerzaag voelen!’
Druk op LinkedIn
Tja, druk,druk,druk!
Dus: dit is niet meteen opgeschreven en gepubliceerd: ik moest eerst even een spelletje doen met mijn kinderen….
Volgens veel arbeidsmarktadviseurs is dit HET. Dus ik ben nu ook begonnen met liken en commenten, en dat kost best tijd. Kan dit in deze tijd van onthaasten wel?
Enfin: ik lees veel, en dit is interessant – dus dan is commenten alleen maar aktief verwerken van het gelezene, dat ik dus toch al lees.
Enfin: ik heb er een leuk tijdsverdrijf bij. En daar ging het om en niet om zo iets stoms als jobmarketing – waar ligt dat toch aan dat ik dat soort dingen niet leuk vind? Gaat het mij (hoe narcistisch!) om aandacht voor MIJ? Ja, duh!
Enfin: ga ik hier mee door? En ga jij dan ook door? Leuk, dan reageren we op elkaar en doen het zo SAMEN. Leuk!
kleurrijk
en dan vandaag: weer een Loesje! omdat-ie zo leuk is:
waarom zwart-wit
als het ook
JUNGLEGROEN en WOESTIJNGEEL kan?
en…: welke kleur kies JIJ?!
doen we ze allemaal SAMEN!
Hoi!
-
Archief
- januari 2021 (1)
- juni 2020 (1)
- april 2020 (1)
- oktober 2019 (1)
- mei 2019 (1)
- december 2018 (2)
- september 2018 (1)
- juli 2018 (1)
- april 2018 (1)
- maart 2018 (1)
- december 2017 (1)
- juni 2017 (3)
-
Categorieën
-
RSS
Entries RSS
Comments RSS
Annie van Rees 